ورزش و توسعه
معرفی: میزگردهای توسعه سلسله نشستهایی است که با هدف ایجاد گفتوگوی نخبگان و بصیرتافزایی عمومی در باب دانش توسعه، توسّط «پویش فکری توسعه» برگزار میشود. این نشستها در دو قالب ارائه مقالات عمومیِ نظریه پردازانِ توسعه و ارائه موضوعاتِ مختلفِ مرتبط با توسعه، با دعوت از استادان و صاحبنظران صورت میپذیرد.
موضوعات مرتبط با توسعه مجموعه موضوعاتی است که با نظر کارشناسان پویش فکری توسعه و از منظر اولویتهای پژوهشی در دستورکار میزگردهای توسعه قرار میگیرد. این موضوعات در قالب کتاب، پایاننامه، مقاله و ترجمه است که در جلساتی با حضور صاحبنظران به بحث گذاشته و ضمن تلاش برای غنی کردنِ موضوع، در مورد ارتباط و نقش آن با توسعه بحث میشود.
خروجیِ جلسات میزگردهای توسعه در قالب کلیپ تصویری، فایل صوتی و متن گزارههای مهم جلسه در سایت، کانال و اینستاگرامِ پویش فکری توسعه منتشر میشود و مجموعه این مقالات بعداً به صورت کتاب منتشر خواهد شد.
هفدهمین جلسه میزگرد توسعه با موضوع:
ورزش و توسعه
با حضور:
– دکتر محسن رنانی، استادتمامِ اقتصاد، عضو هیئت علمی گروه اقتصاد دانشگاه اصفهان
– دکتر محمد احسانی، استادتمام مدیریت ورزشی، عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس
– مهندس مسعود تابش، مدیرعامل باشگاه فولاد مبارکه سپاهان
– دکتر عبدالحسین ساسان، استاد اسبق اقتصاد دانشگاه اصفهان
– مهندس حمیدرضا کشاورزیان، معاون اسبق باشگاه فولاد مبارکه سپاهان
– دکتر رسول نظری، دانشیار مدیریت ورزشی دانشگاه آزاد اصفهان
– دکتر مرتضی درخشان، دکترای اقتصاد، پژوهشگر پویش فکری توسعه
– امیرحسین پوره، دانشجوی دکتری علوم سیاسی، پژوهشگر پویش فکری توسعه
– مریم فتحیان، کارشناس ارشد اقتصاد از دانشگاه اصفهان
تصویر بردار: مهدی درخشـان
صدابردار: همایون وفامهــر
نقش ورزش و توسعه در ایران
میزگرد «نقش ورزش در توسعه ایران» در ۲۷ تیر ماه ۱۳۹۸ در پویش فکری توسعه برگزار شد. مجموعه پویش فکری توسعه نزدیک به دو سال است که فعالیت خود را با تمرکز بر توسعه ایران آغاز کرده است. این مجموعه اهداف خود را نظریهپردازی برای توسعه ایران، گفتمان سازی نخبگانی و بصیرت افزایی عمومی قرار داده و میزگرد حاضر در راستای نیل به این اهداف است. در میزگرد توسعه و ورزش، جمعی از اندیشمندان توسعه از جمله آقایان دکتر محسن رنانی، دکتر عبدالحسین ساسان و صاحبنظران ورزش از جمله آقایان دکتر حمید احسانی، دکتر رسول نظری، مسعود تابش و حمید کشاورزیان در کنار یاران پویش فکری توسعه حضور داشتند. محوریت این گفتگو «توسعه ورزشی آینده ایران» و نیز «نقش ورزش در توسعه» بود. ورزش، همانند سایر بخشهای اجتماعی در معرض تغییر و تحولات محیطی و جهانی قرار دارد. توسعه ورزش به سیاستها، فرایندها و اقداماتی نیاز دارد که از ترکیب آنها میشود فرصتها و تجارب ورزشی برای همه به وجود آورد. در بخش نخست این میزگرد آقای دکتر نظری، دانشیار مدیریت ورزشی دانشگاه آزاد، مقاله خود را در زمینه توسعه و ورزش ارائه کردند. تمرکز این مقاله بر توسعه ورزش بود. ایشان ابتدا رصدی از وضعیت موجود ورزش ارائه کردند. به اعتقاد ایشان، توسعه در حوزه ورزش باید سه رویکرد داشته باشد، یکی توسعه به عنوان ارتقا طول یعنی فرایندهای هم افزای توسعه ورزش را بتوانیم ایجاد کنیم، یکی توسعه به معنای گسترش عرض یعنی زیر ساختهای سختافزاری ورزش و دیگر توسعه به معنای تعمیق عمق به معنای آن چیزی که از آن به عنوان حس ورزش خواهی یاد میکنیم. ایشان با یاد کردن از برگزاری المپیک ۲۰۱۶ و جام جهانی ۲۰۱۴ در برزیل از ورزش به عنوان یک پدیده تمدنساز یاد کردند. به نظر میرسد بستر اصلی نقشآفرینی ورزش در حوزه توسعه دو رکن است، یکی بحث شادابی و سلامت جسم و روان که در ورزش همگانی از آن یاد میکنیم و دیگر بحث عزتآفرینی و اقتدار آفرینی که در حوزه بخش قهرمانی، رقابتی و حرفهای نقشآفرینی میکند. به اعتقاد ایشان دو رویکرد مهم در توسعه ورزش در آینده ایران را باید مد نظر قرار دهیم. در دنیا دو رویکرد اصلی وجود دارد: یکی رویکرد پایین به بالاست که به دنبال این هستند که قاعده ورزش را بزرگ کنند مثلاً چینیها بهواسطه حجم جمعیتی بیشتری که دارند دنبال این هستند که قاعده را گسترش دهند، آیا جمعیت ۸۰ میلیونی ایران کشش این رویکرد را دارد؟ رویکرد بعدی بالا به پایین هست که معمولاً بلوک شرق بهخصوص دهه ۱۹۷۰ این استراتژی را به عنوان استراتژی اولویتدار برای خود در نظر گرفتهاند و نتایجی در ۱۹۷۲ مونیخ یا ۱۹۷۶ مونترال گرفتند بر گفته از این استراتژی بود که آمدند و تعداد افراد خاصی را از جامعه انتخاب کردند و از حیث ورزش روی اینها کار کردند و اینها قهرمانان بزرگی شدند. در پاسخ به این سؤال که آیا بر توسعه زیرساختهای ورزش ایران آیا نیاز به انقلاب داریم یا نه، ایشان پاسخ را منفی دانستند و گفتند: «به نظر میرسد که نه، وضعیت موجود و قوانین موجود در ورزش ما بهخصوص قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نشاندهنده این است که رویکرد اصلاحی میتواند ما را به سمت توسعهیافتگی حرکت دهد لذا انقلاب در ورزش نمیتواند جواب دهد». این اصلاحات دو شرط دارد یکی اینکه ما تابع نظامهای داخلی برگرفته از قانون اساسی، بهویژه اصل سوم، شویم و دیگر تبعیت از نظام بینالمللی ورزش است. سه رویکرد نظری جهت توسعه ورزش در دنیا مورد توجه قرار گرفته است: یکی رویکرد جامع گرا (ویژه کشورهای اسکاندیناوی) است، یکی رویکرد نخبهگرا (ویژه بلوک شرق) و دیگری رویکرد تربیتی اخلاقی (ویژه کشورهای ایدئولوگ مانند ایران). رویکرد تربیتی اخلاقی با رویکرد مذهبی پیوند خورده است و اینجا سلامت رفتاری جامعه، کاهش بزههای اجتماعی از طریق ورزش، تعالی رفتارهای شهروندی و تعمیق روح معنویت در جامعه از طریق ورزش مطرح میشود. ایشان در ادامه مدلهای ورزشی دنیا را اعم از متمرکز، شبکهای، باشگاهی و کارآفرینی برشمردند و در پایان دو بحران اصلی هم آیند را به عنوان بحرانهای ورزشی ایران معرفی کردند: یکی بحران تصمیم سخت و دیگر بحران دستاورد. راهکاری که دکتر نظری برای برون رفت از این بحرانها پیشنهاد کردند ایجاد نظام شایستهسالاری در ورزش است که خود برگرفته از حس شایسته یابی، شایسته خواهی، شایسته پروری، شایسته گزینی و نهایتاً شایسته داری است. در ادامه میزگرد آقای دکتر احسانی، استاد مدیریت ورزشی دانشگاه تربیتمدرس به مفهوم توسعه ورزش که پیشتر صحبت شده بود، دو مفهوم دیگر هم اضافه کردند: یکی ورزش و توسعه و دیگری ورزش برای توسعه. از سال ۲۰۰۰ سازمان ملل به قدرت ورزش پی برد و اینکه چقدر میتواند از ورزش برای اهداف اجتماعی، فردی و حتی صلح بینالمللی استفاده کند. در سال ۲۰۰۵ شعار آموزش از طریق ورزش را گذاشت، در ۲۰۰۸ کنفرانسی بود و حتی ورزش برای توسعه در ششم آوریل ۲۰۱۳ به همین عنوان نامگذاری شد. صحبتهای آقای دکتر احسانی بیشتر بر ورزش برای توسعه استوار بود. خود ورزش ذاتاً یک نوع تلاش و فعالیت است. انگلیسیها میگویند «غیرممکن، غیرممکن است»، پس اولین قدم برای ورزش سلامتی است و بعد آگاهی از سلامت جسم و روان است که بعد ابعاد کل انسان یعنی قانونمداری، عزتنفس، اعتمادبهنفس، وقتشناسی، احترام و تمام مواردی که برای یک انسان متمدن در آینده مورد نیاز است را در برمیگیرد، به عبارتی «از طریق تربیتبدنی، تربیت مدنی میسر میشود». این هم توسعه فردی و بالطبع توسعه اجتماعی را به دنبال دارد. ازا آموختههای ورزش این است که یاد میگیری چگونه یاد بگیری و یاد میگیری که چگونه به کار ببندی، اینها در کنار فعالیتهای گروهی که مسئولیتپذیری را بالا میبرد به افراد کمک میکند تا مهارتهای اجتماعیشان را بالا ببرند. امروزه دیگر GDPش اخص ارزش عالی کشورها نیست، الآن بیشتر کیفیت زندگی است. ارتقا کیفیت زندگی نیاز به آموزشهای صحیح دارد. ورزش یکی از ابزارهایی است که ما میتوانیم برای آموزش در میدان از آن استفاده کنیم و به همین منظور ورزش آموزشی یکی از موارد مهم در کشورهای جهان است. سواد امروزه چندین نوع هست. امروزه کشورهایی چون المان سرمایهگذاری کردهاند روی کشورهایی مثل برزیل، کلمبیا، افغانستان و از طریق ورزش مهارتهایی که مهم است را به همه و خصوصاً به خانمها یاد میدهند. نحوه برخوردی که امروز میبینیم شاید به خاطر عدم آموزشهای صحیح است که ما باید در کلان بدانیم که در چرخه جهانی داریم زندگی میکنیم و این جهانی شدن با وجود پیشرفت تکنولوژی انکارناپذیر است. در ادامه صحبتهای ایشان، آقای مهندس تابش، مدیر عامل باشگاه فولاد مبارکه سپاهان این سؤال را مطرح کردند اگر ما نتوانیم در ارتباط با توسعه اقتصادی جامعه قدمهای مؤثری را برداریم و فکر اساسی نکنیم بههیچوجه نمیتوانیم در ارتباط با توسعه ورزشکاری کنیم و منجر به توسعه کشور شویم. ما درآمدهای بهحق ورزش را در ورزش نمیتوانیم تقسیم کنیم چون ورزشمان کاملاً دولتی است. عمده درآمد دنیا از ورزش، درآمد تلویزیونی و یا کپیرایت هست که ما از آن محروم هستیم؛ بنابراین باید دنبال راهکارهای توسعه اقتصادی باشیم. جامعهگرا هم نمیتوانیم باشیم چون در عمل نیمی از جامعهمان، زنان، را کنار گذاشتهایم. همچنین برای طبقات مختلف جامعه ورزش را بهصورت برابر نداریم. من عضو هیئترئیسه بیماریهای خاص هستم. برای این جمعیت رو به افزایش در کشور ۶۰ میلیون تومان بودجه گذاشتهاند. هیچ مورد اقتصادیای برای این قشر از جامعه ما پیشبینینشده است. آقای مهندس تابش پیشرفت در ورزش برزیل بعد از ۲۰۱۴ را نتیجه پیشرفتهای شرایط اقتصادی دانستند که الآن یازدهمین اقتصاد برتر دنیا است. در برزیل، باشگاه واسکودوگاما ۳۰ هزار صندلی اما ۱۰۰ هزار نفر تماشاگر شریک داشت که کمک شایانی بهورزش میکردند. الآن در ایران یک خانواده باید حدود ۴ میلیون تومان بپردازد تا بچهاش بتواند ورزش کند، چند درصد از جامعه ما میتوانند این کار را بکنند؟ در زندانها، ورزش میتواند بسیار اثر گذار باشد ولی همین همبستگی به نظر رئیس زندان دارد که ورزش باشد یا نباشد. ایشان اظهار امیدواری کردند که بتوانیم از دولتی بودن ورزش دور شویم و شرایط را برای خصوصی کردن ورزش فراهم کنیم تا شاید کمک کند. در ادامه صحبتهای ایشان، آقای مهندس حمید کشاورزیان، معاون سابق باشگاه فولاد مبارکه سپاهان افزودند که امروزه ملتها و کشورها به نوعی با ورزش اقتدارشان را به رخ همدیگر میکشند. ایشان تنها اهرمی که در حال حاضر در کشور همه اقشار جامعه را در برمیگیرد، ورزش دانستند. در کشور ما ورزش میتواند در بحرانهای اجتماعی، مسائلی که جوانان با آن درگیر هستند مؤثر باشد.
در ادامه این گفتگو، آقای دکتر ساسان، استاد اقتصاد دانشگاه اصفهان، بحث دولتی بودن ورزش ایران را مصیبت خواندند و خاطرنشان کردند که همهچیز دولتی است، «ما توسعهمان هم دولتی است درحالیکه مشکلش این است که متفکران ما نتوانستهاند توسعه را طوری تعریف کنند که بند نافش را از دولت قطع کنند. ما اگر بخواهیم به توسعه اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، ورزشی برسیم باید رابطهاش را با دولت قطع کنیم». ایشان عنوان کردند، دولت ایران الآن در شرایطی گیرکرده است که بعد از چند دوره امواج پوپولیزم که بهشدت ردیفهای بودجه هرز میرود؛ «در قدیم واره را باز میکردند تا آب برود، ولی صد جا ظاهراً این واره بستهشده است، آب رسوخ میکند و در ملک یکی دیگر میرود. به تنها جایی که آب نمیرسد به آنجایی است که هدف هست. الآن آیا وعدههای دولت و نمایندگان ارزیابیشده است؟» ایشان با اشاره به تعداد فرودگاههای بلااستفاده در کشور دلیل ساخت چنین مکانهایی را آفت پوپولیزم معرفی کردند و افزودند: «تکیهکلام مدیران هرجایی که بروید این است، پول نیست. ما یکی از کشورهای سرمایه فرصت دنیا هستیم. کشورهای دیگر چه با سرمایههای ما آباد شدهاند بنابراین پول هم فراوان هست. مشکل چیست؟» و ادامه دادند: اول، سرچشمه نیرو و منبعی که برای ورزش میخواهیم دولت نمیتواند باشد. دوم بنگاههای اقتصادی هم نمیتوانند باشند چون بنگاههای ما کوچک، ضعیف و بورژوای کمپرادور و وابسته بهجاهای دیگر هستند. سوم نیکوکاران در ایران هستند که یک قدرت بزرگ و نیز بهترین و خالصترین نیروهای توسعهگرای مملکت هستند. آخرین موردی که آقای دکتر ساسان به آن اشاره کردند «قدرت وضع استانداردها است برای بهتر شدن زندگی» که این خواسته ورای پول داشتن یا نداشتن یا چگونه خرج کردن درآمدهای دولت است؛ «الآن بزرگترین توری که ورزش و سبک زندگی ما ایرانیان در آن گیرکرده است و دارد نابود میشود فرایند انبوهسازی است». در این انبوهسازی استاندارهای ورزش، پیادهروی و پارکینگ نادیده گرفته میشود. به پیشنهاد ایشان، اگر ما تمام حواسمان را روی سبک زندگی شهری بگذاریم به این دلیل که همتوانش را داریم و هم منبع مالیاش را. ایشان در مثالهایشان از ژاپن یاد کردند که در شروع دوران جدیدش، خانهها را کوچک و مدرسهها به معنی ورزشگاه را بزرگ کرد. همچنین از کاندومینونها (خانههای اشتراکی یا برزنهای سبز) سخن گفتند که در آنها ورزش به عنوان سبک زندگی تدبیر شده است.
بخش دوم جلسه با موضوع نقش ورزش در توسعه با صحبتهای آقای دکتر محسن رنانی، استاد اقتصاد دانشگاه اصفهان شروع شد. از منظر ایشان دو مسئله مغفول در حوزه توسعه، یکی ورزش است و دیگر موسیقی که «به گمان من تا نظام سیاسی تکلیف خودش را با این دو مسئله مشخص نکند در واقع نمیتوانیم مهر توسعهخواه بودن بر ساختار مدیریتی کشور یا نظام تدبیر بزنیم». هم ورزش و هم موسیقی محصولات دوران مدرناند، یعنی در دوران سنتی هم ورزش و هم موسیقی موضوع فردی بودند ولی در دوران مدرن هم ورزش وهم موسیقی امر اجتماعیاند و تا سیاستمداران ما این مسئله را درک نکنند که ما با یک امر اجتماعی روبهرو هستیم نه با یک کنش فردی ما نباید خیلی امید داشته باشیم که در حوزههای پیچیده حقوقی و سیاسی و غیره، ساختار نظام تدبیر بتواند تحولی ایجاد کند. طبق نظر ایشان، اینکه نظام سیاسی مسئلهاش را با این دو حوزه حل کند، نشانه تحول فکری است و یک معیار است برای اینکه نظام سیاسی توانایی دارد به سمت توسعه برود یا نرود. آقای دکتر رنانی ادامه دادند: «تا کنون به ورزش و موسیقی به عنوان فعالیتهای لوکس نگاه میشده است درحالیکه اینها مانند سایر نیازهای انسان نظیر خوراک، استراحت و … بخشی از پروسه توسعه است و اگر حذف کنیم یا زمینهساز بسط آن نشویم امیدی به تحقق توسعه نخواهیم داشت». ایشان در چند سطح نقش ورزش را در توسعه چنین بیان کردند: در سطح کلان و ملی، توسعه موضوعی است که پس از شکلگیری دولت – ملتهای مدرن مطرحشده است. در این دوران مدرن که با شهروند سروکار دارید به عناصر وحدتبخش ملی همنیاز هست. موسیقی و ورزش یکی از این عناصر است که میتواند موجب وحدت شود و نیز به جامعه افق بدهد. ایشان با ذکر این نکته که «جامعهای که عنصر وحدتبخش ملی ندارد، رؤیا ندارد» افزودند که ما برای رؤیا آفرینی نیازمند این هستیم که عناصر وحدتبخش ملی را طراحی کنیم، «موسیقی و ورزش زبان مشترک همه اقوام و مذاهب میشوند، زبان مشترک رفتاری ملی میشوند. اینها نقش لولای فرهنگی را دارند یعنی ارتباط فرهنگی ایجاد میکنند». در ادامه به سطح فردی اشاره کردند. جامعه مدرن، جامعهای است که تحرک در آن کم شده است و ترشح سروت ون ین در مغز کاهشیافته است، درحالیکه عصر سنت متکی به کشاورزی و تلاش بدنی بوده است. دکتر رنانی سروتونین را «هورمون توسعه» نامیدند چرا که سروتونین باعث افزایش خلقوخو و نشاط در جامعه میشود. ایشان چین امروز را محصول توسعه ورزش همگانی در این کشور دانستند چرا که استقامت و صبوری در فعالیتها نیازمند داشتن فیزیولوژی مناسب است. ایشان سروتونین را لازمه دیالوگ نامیدند؛ «شما با کسی گفتگو میکنید که تحملش را داشته باشید، وقتی حوصله نداری اصلاً گفتگو نمیکنی، پرخاش و جنگ میکنی و … برای دیالوگ، برای همکاری گروهی، برای شراکت، برای مشارکت اجتماعی نیازمند این هستیم که فیزیولوژی ما آماده این کار باشد». ورزش از مواردی است که عقلانیت را بالا میبرد. به گفته دکتر رنانی «ملتی که ورزش نمیکند؛ عاقل هم نمیتواند باشد». ورزش علاوه بر بالا بردن مقاومت بدن، تابآوری اجتماعی را هم بالا میبرد. همچنین ورزش کلاسی برای تمرین شکست و پیروزی است. ایشان با اشاره به مطالعات پژوهشگر سنگاپوری، ماکتوشیچیدا بر تأثیر ورزش بر توانایی ذهنی و بدنی کودکان تاکید کردند. بعد از بررسی سطوح کلان و خرد، در سطح میانی، سرمایه اجتماعی و مشارکت مدنی را لازمه توسعه دانستند. در دنیای سنتی سرمایه اجتماعی، تک منبعی بود یا مذهب بود یا سنت. در دنیای مدرن نیازمند تعدد منابع برای سرمایه اجتماعی هستیم و برای نمونه مایکل جکسون را مثال زدند که تولید کننده سرمایه اجتماعی و منبع معنا و الهام برای جوانان امریکایی بود. ورزش یکی از ابزارهای قدرتمند است که تودهها را درگیر معناها میکند. ایشان ورزش را «ایدئولوژی دنیای مدرن» نامیدند. ایدئولوژیای که به اعتقاد کاری ندارد اما میتواند اثر ایدئولوژیک داشته باشد، «ورزش یک تمرین دموکراسی است»، یعنی ما در بلندمدت از خطاهای سیستماتیک دور میشویم. دموکراسی یک بازی اجتماعی است که ممکن است در یک بازی خطا کنی ولی در بازیهای متعدد نمیتوانید دائماً خطا کنید و باید به قواعد تن دهید. در ادامه ایشان نگاهی بر ورزش و عملکرد اقتصادی داشتند. ضمن اینکه ورزش موجب سلامت همگانی میشود و بنابراین هزینههای بهداشت و درمان را کاهش میدهد، طول عمر را هم بالا میبرد و در سطح کلان میزانی که مردم کار خواهند کرد طولانیتر خواهد شد و بنابراین کارایی ملی بالا میرود. میزبانی رویدادهای ورزشی یک جریان اقتصادی ایجاد میکند. فقط کشورهایی که سیستم مدیریتی قوی و تکنولوژی مدیریتی قوی دارند میتوانند یک رویداد جهانی را مدیریت کنند. تلاش برای کسب میزبانی یک تلاش گسترده میطلبد برای اینکه مدیریت ملی را ارتقا بدهید، ضمن اینکه داستان جذب گردشگر خارجی و فروش خدمات جانبی هم مطرح است. موضوع دیگر ورزش و سرمایه نمادین است. جامعهای که تعداد سرمایههای نمادینش بیشتر باشند قابلیت توسعه بالاتری دارند. سرمایههای نمادین سرمایههایی هستند که میتوانند در بحرانها جامعه را مدیریت کنند. در حوزه فرهنگی جامعه مدرن بر قرارداد اجتماعی مستقر است و ورزشهای جمعی در واقع به نوعی داستان قرارداد اجتماعیاند. ورزش ما را تمرین میدهد که در یک قرار اجتماعی زندگی کنیم. ایشان صحبت خود را با ذکر این مطلب که ورزش تمرین قواعد بازی است به پایان رساندند. در قواعد بازی، باید بازی بیطرفانه باشد. در بازی اجتماعی، بازی اقتصادی، بازی سیاسی اگر حاکمان قواعد بازی بیطرف را رعایت نکنند اصل بازی مخدوش میشود، به سمت خشونت میرود یا متوقف میشود. فوتبال یک آزمایشگاه تصمیمهای سیاسی است که میتوان قواعد را در آنجا آزمود. بسیاری از گروههایی که فاقد قدرت سیاسی هستند در دنیای مدرن میتوانند به ورزش پناه ببرند و از طریق تشکیل گروهها و باشگاههای ورزشی قدرت سیاسی و قدرت اجتماعی کسب کنند. در ادامه صحبتهای ایشان، آقای دکتر احسانی مطرح کردند که اگر توسعه انسانی را در ابعاد گسترده در نظر بگیریم به دنبال آن توسعه اقتصادی و سیاسی نیز خواهند آمد. اصلی که از طریق ورزش به دنبال آن هستیم همان انسان پویا، مشارکتجو و پرسشگر است. در ورزش اگر بخواهید مهارتی را آموزش دهید باید نمایش دهید. ورزش هم یک پدیده بزرگ اجتماعی است و میتوان تغییرات اساسی در کشور ایجاد کرد. الآن ۷۵ ورزشگاه بزرگ دنیا را به عنوان سفیر یونسکو میشناسند. در ورزش حرفهای که درآمدزاست، رفتار حرفهای را آموزش میدهند. این مسئولیتپذیری اجتماعی است. الآن میزبانی را فقط در کشورهای پیشرفته نمیگذارند، در کشورهای آسیایی و افریقایی هم میگذارند تا به اینها هم از نظر نرمافزاری و هم از نظر سختافزاری کمک شود تا پیشرفت کنند؛ چون جهانی شدن هست و اگر جایی جنگی درگیرد طیفی از مهاجرین به سمت کشورهای توسعهیافته خواهند رفت. ایشان تاکید کردند که در برنامههای راهبردی کشور توسعه را از پیشرفت متمایز کنیم و بدانیم چه چشماندازی میخواهیم. آقای مهندس تابش پیرو صحبتهای قبلیشان مبنی بر استفاده از امکانات اقتصادی، این بار استفاده از امکانات ارزشی را جهت دستیابی به توسعه مطرح کردند و در این راستا بحث استفاده از موسیقی و رنگها را برای تهییج جامعه و نشاط گشودند. ما باید شرایط و ساختار ورزشگاههایمان را طوری مهیا کنیم که بانوان هم بتوانند در شور و نشاط اجتماعی شرکت کنند. از منظر ایشان، ورزش ما تا وقتی دولتی است نمیتواند منجر به قواعد بازی و در نهایت قواعد زندگی شود. ایشان مطرح کردند که حضور کمرنگ ایران به عنوان میزبان بازیهای آسیایی و جهانی، نه به دلیل زیرساختهای فیزیکی بلکه به علت فقدان قواعد بازی است. در ادامه آقای مهندس کشاورزیان به ریزترین بحث و آقای دکتر ساسان به ترویج دانش تولید شده در این جلسه اشاره کردند. به اعتقاد دکتر ساسان، بسیاری از مسائل در ادبیات ما از جمله اشعار سعدی وجود دارد. آقای مهندس تابش به استفاده از امکانات موجود اشاره کردند خاطرنشان کردند که حرکت در ارتقا بخش هواداری بسیار لازم است. در این راستا «کانون هواداران در دانشگاهها» را تأسیس کردهاند. آقای دکتر نظری با ذکر این مطلب که اگر ورزش را به عنوان یک فاکتور استراتژیک در جامعه در نظر بگیریم به دو خطای استراتژیک پرداختند: یکی خطای نوع اول که هدفگذاری درست است ولی بهواسطه شناخت غلط از پیشرانها، استراتژی غلط تدوین میشود. خطای نوع دوم اما خطایی است که در هدفگذاری اشکال هست ولی در ظاهر استراتژیهای زیبایی است که در عمل شما را به هدف نمیرساند. ورزش به عنوان یک پدیده استراتژیک در کشور ما در هدفگذاری دچار اشکال است. ایشان با دستهبندی مدیران به چهار رده ارشد، عالی، میانی و پایینی، این آسیب را مطرح کردند که بسیاری از هدفگذاریها را متأثر از مدیران ارشد است و با تغییر این مدیران هدفها هم تغییر میکند. در پایان این هماندیشی آقای دکتر رنانی پیشنهاد تئوریزه کردن مسئله ورزش را در پویش فکری توسعه، با حمایت صاحبنظران ورزش دادند تا این امر به یک دغدغه اجتماعی تبدیل شود.
تصاویر جلسه
برای دیدن عکسها در اندازه واقعی، روی عکس مورد نظر راست کلیک کرده و گزینه Open image in new tap را انتخاب کنید.
منابع
رمضانینژاد، رحیم؛ هژبری،کاظم. (۱۳۹۶). مبانی توسعه ورزش و کاربرد آن در ورزش ایران، فصلنامه مجلس و راهبرد، ۲۴ (۹۱). ۲۶۳-۲۳۳.
رنانی، محسن. (۱۳۹۶). نظم شکن در شکن. فصلنامه دریچه، شماره ۲۱، ۱۱-۵.
رنانی، محسن. (۱۳۹۶). توسعه یعنی شهری با تندیس شاطر رمضان، فصلنامه دریچه، شماره ۲۲، ۸۲-۷۳.
نظری، رسول؛ احسانی، محمد؛ حمیدی، مهرزاد؛ سالاری، محسن. (۱۳۹۳). تدوین و معرفی منظرهای راهبردی اداره کل ورزش و جوانان استان اصفهان از طریق مدل دیوید، نشریه مدیریت ورزشی ، شماره ۱، بهار، ۱۷۲-۱۵۷.
نظری، رسول؛ یغمایی، لیلا. (۱۳۹۵). سند راهبردی آمایش سرزمینی بخش ورزش استان اصفهان، نشریه مدیریت ورزشی، ۵ (۸): صص ۶۹۸-۶۸۳.
Böhlke, N. and L. Robinson (2009). “Benchmarking of élite Sport Systems”, Management Decision, Vol. 47 Iss: 1.
Brownson E A. Baker R A. Houseman R C. (2001). “Environmental and policy determinants of physical activity in the united states”. American journal of public health.۱۲ (۱). P: 91.
Farmer, P. and S. Arnaudon (1996). Australian Sport Policy National Sport Policies, an International Handbook.
Goodarzi, M. (2013). “Determine the current status of the Department of Physical Education at Payam Noor University using SWOT analysis.” Applied Research in Sport Management. 5(2). pp 61-74. (Persian)
Green, B. C. (2005). “Building Sport Program to Optimal Athlete
Hosseini, S. Hamidi, M. Sajjadi, N. (2012). “Identifying the strengths, weaknesses, opportunities and threats of talent capability talent in the championship sport of the Islamic Republic of Iran and the pitfalls of the bottlenecks and challenges ahead.” Sports Management Journal. ۱۷(۱). pp 29-54. (Persian)
Houlihan, B. and A. White (2002). “The Politics of Sport Development: Development of Sport or Development through Sport?” London, Routledge.
Houlihan, B. (2000). “Sporting Excellence, Schools and Sports Development: The Politics of Crowded Policy Spaces”, European Physical Education Review, ۶(۲).
Houlihan, B. and M. Green (2008). “Comparative Elite Sport Development: Systems, Structures and Public Policy”, Published by Elsevier Ltd, ISBN: 978-0-7506-8281-7.
Nazari, R. Tabatabai, M. Karimian, J. (2017). Analysis of Barriers to Operational Strategic Sports Program of Isfahan Province Based on Fortune Model. Sports Management Magazine. ۹(۱). pp 99-112. (Persian)
Nazari R, PourAbedi H. (2013). “Development of Perspectives and Strategic Planning in Sport”. Management and Administrative Sciences Review. pp: 104-113.
Nowruz, R. Honary, H. Yousefi, B. Nowruz, I. (2013). “Providing Model (GIS) Spatial Analysis of Exercise Spaces Using the Desirable Geographic Information System (Case Study: District 1 of Tehran)”. Sports Management Journal. 5(4). pp 5-28. (Persian)
Qalibaf, Mohammad Bagher. (2010). “A strategic look at the sports system in the country from the program of advancement and justice”. Negarestan Publishing House, Tehran. P. 3. (Persian)
RashidLamir, A. DehghanQahfarhi, A. RashidLamir, A (2012). “Development of a Strategic Plan for Sports and Youth Administration of Khorasan Razavi Province in the Field of Exercise and Physical Education”. Sports Management Journal. ۵(۴). pp 179-198. (Persian)
Recruitment, Retentionand Transition: Toward a Normative Theory of Sport Development”, Journal of Sport Management, 19.
Sotiriadou, K. (2009). “The Australian Sport System and Its Stakeholders: Development of Cooperative Relationships”, Journal of Sport in Society, ۱۲(۷).
1 دیدگاه
با عرض سلام و وقت بخیر
رساله ارشد و همچنین مقالات و مطالعه ام در حوزه ی اقتصاد ورزش است. همچنین پیش از این سایتی با نام اقتصاد ورزش راه اندازی کرده ام که به دلیل عدم بازدهی در کشور سایت را بستم.
متاسفانه در کشور اقتصاد ورزش به مرحله ی مطالعه نرسید چه برسد به اجرا و توسعه ی صنعت ورزش و اثر آن بر توسعه و رشد اقتصادی کشور.
تمایل دارم که مجله ی علمی یا ماهنامه ی علمی در رابطه با صنعت ورزش و یا اقتصاد ورزش راه اندازی کنم اما متاسفانه بدون رانت به جایی نمی رسیم.
پژوهشگر اقتصادی
دانشجوی دکتری اقتصاد…